Με μια σκέψη προσπάθησα να παραβάλλω τις εννοιες κοινωνία και οικονομία και βρέθηκα σε απόγνωση. Απο την μία αρίθμησα όλα αυτά που τελικά διαμορφώνουν το κοινωνικό σύνολο κι απο την άλλη ένιωσα άσχημα αρχικά, όντας ανίκανος να βρω αυτά που απαρτίζουν την σύγχρονη λαϊκή οικονομία. Απο την μία είχα τα συναισθήματα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις βιολογικές ανάγκες όπως ενα κομμάτι ψωμί και ένας καλός ύπνος κι απο την αλλη ένα τίποτα.
Και τι να βάλω απέναντι απο την αγάπη για τους συνανθρώπους μας, ένα καλό αυτοκίνητο; Με τι να συγκρίνω την οικογενειακή θαλπωρή, με ένα κοστούμι "αρμάνι"; Τι να βάλω απέναντι απο την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, την γυφτογκλαμουριά των νυχτερινών κέντρων;
Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους πως η οικονομία και η κρίση της την οποία ευαγγελίζονται οι διεθνείς συνομωταξίες και οι ντόπιοι αβανταδόροι τους δεν είναι απαραίτητα και δική μας κρίση.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει η ροή του χρηματιστηρίου και τα spreads. Δεν με απασχολεί η μείωση της κερδοφορίας των πολυεθνικών και των εγχώριων καπιταλιστών που θησαυρίζουν στις πλάτες των εργαζομένων. Πόσο μάλλον η εικόνα του ξεπουλημένου κράτους των Αθηνών στην διεθνή... κοινότητα. Απλά αδιαφορώ. Επιμένω να ανησυχώ για την επιβίωση του Έλληνα. Κι όσο αυτό είναι εφικτό δεν βλέπω καμία οικονομική κρίση.
Βλέπω όμως να γιγαντώνεται μια κοινωνική κρίση. Βλέπω με δυστυχία να κρίνονται άνθρωποι απο την "οικονομική" τους κατάσταση. Βλέπω να περιθωριοποιούνται κοινωνικές ομάδες. Βλέπω να χάνονται τα αισθήματα. Βλέπω να χάνεται η αγάπη. Βλέπω το χρήμα να υπερβαίνει το αίμα... Αυτη τη βιολογική πραγματικότητα που μας κάνει πρώτα ανθρώπινα όντα και μετέπειτα Έλληνες.
Ας γίνουμε και πάλι η φυλή της αντίδρασης. Να μην παλέψουμε για αυτό που μας προστάζουν αλλά εναντίον αυτών που μας προστάζουν. Να αγωνιστούμε για την κρίση των ψυχών μας.