Σε αυτές τις γιορτές

...ας θυμηθούμε την ύπαρξη μας. Σε μια εποχή που οι κρατούντες οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση ας αφήσουμε ελεύθερες τις ψυχές μας να επαναστατήσουν.
Να αγαπήσουμε και να δωθούμε, να αγαπηθούμε και να μας δωθούν. Multum, non multa που σημαίνει πολύ, όχι πολλά...
Φτύστε τον υλισμό τους και την ηθική. Γίνετε γκρεμιστές και χτίστες. Δεν μας μένει παρά ελάχιστος χρόνος...
"Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες" ~Δημόκριτος

Καλές γιορτές σε όλους!

τετράδια σκέψης α'

[…] Αλίμονο στους ζωντανούς! Και είμαστε πολλοί. Ζωντανοί – νεκροί πια με την κατάρα του προδομένου Νορδικού πνεύματος, παλιάτσοι, αυλικοί των λακέδων της νέας τάξης.

[…] Προδώσαμε την ελευθερία για χάριν του «καθωσπρεπισμού» τους. Σκοτώσαμε την ελεύθερη βούληση για να σώσουμε την ηθική που μας σερβίρανε. Διάβασε! Μέσα απο τους στίχους του Καρυωτάκη ξεπηδά η αλήθεια:

«Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν

έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...»

Και τώρα σκλάβοι πάλι, προδομένοι, κατατρεχάμενοι, περιφερόμαστε στη μιζέρια του σύγχρονου τρόπου ζωής, συλλέγοντας τ’ αποφάγια των αφεντικών απο τους κάδους εργασίας […] υποχείρια των ψυχανώμαλων κεφαλαιοκρατών που εξουσιάζουν τις πόλεις μα και τις ψυχές μας.

[…] Εμείς οι ίδιοι τιμωρούμε το πνεύμα μας. Αλλιώς πως εξηγείται η ανοχή στους δυνάστες! Γραβατωμένοι υπάνθρωποι και γιάπηδες περιφέρονται στους ναούς της σύγχρονης δημοκρατίας, κάνοντας μπίζνες με το αίμα σου ως αυτόκλητοι διαχειριστές του βίου σου.

[…] Καίει η φωτιά του Προμηθέα και οργιάζουν οι ψυχές των αγωνιστών. Εκεί μιλά κι ο αθάνατος αν θες να τον ακούσεις: «ραγιάδες κι εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας...»

Κι ήρθε πάλι η μέρα της υποταγής όπου σαν φοβισμένα ποντίκια, ανάξιοι της μεγαλοσύνης των γενεών που έθρεψαν τα ελληνικά χώματα, κλαψουρίζουμε εμείς και η μοίρα μας και απαντάμε «volo, non valeo» στα κελεύσματα της ψυχής! Τι ντροπή!

Δώσαμε οι ίδιοι τη δύναμη στο άψυχο χρήμα να κυβερνά τις ιερές πόλεις. Φέραμε τους κανίβαλους του χρυσού ante portas και τώρα προσπαθείς τάχα να επαναφέρεις την τάξη σ’αυτό το χάος. Με τι ακριβώς; Μπορείς τώρα να βλάψεις το σύστημα όσο μπορεί να βλάψει ένα μυρμήγκι εσένα […]

Να αγωνιστούμε για την κρίση στις ψυχές μας.

Ναι, διαβάζω κι εγω για την οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια. Ακούω γι'αυτήν παντού, γύρω μου, στην εργασία, στον δρόμο, στις ταβέρνες και προπάντων στα μέσα ενημέρωσης.
Με μια σκέψη προσπάθησα να παραβάλλω τις εννοιες κοινωνία και οικονομία και βρέθηκα σε απόγνωση. Απο την μία αρίθμησα όλα αυτά που τελικά διαμορφώνουν το κοινωνικό σύνολο κι απο την άλλη ένιωσα άσχημα  αρχικά, όντας ανίκανος να βρω αυτά που απαρτίζουν την σύγχρονη λαϊκή οικονομία. Απο την μία είχα τα συναισθήματα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις βιολογικές ανάγκες όπως ενα κομμάτι ψωμί και ένας καλός ύπνος κι απο την αλλη ένα τίποτα.
Και τι να βάλω απέναντι απο την αγάπη για τους συνανθρώπους μας, ένα καλό αυτοκίνητο;  Με τι να συγκρίνω την οικογενειακή θαλπωρή, με ένα κοστούμι "αρμάνι"; Τι να βάλω απέναντι απο την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, την γυφτογκλαμουριά των νυχτερινών κέντρων;
Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους πως η οικονομία και η κρίση της την οποία ευαγγελίζονται οι διεθνείς συνομωταξίες και οι ντόπιοι αβανταδόροι τους δεν είναι απαραίτητα και δική μας κρίση.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει η ροή του χρηματιστηρίου και τα spreads. Δεν με απασχολεί η μείωση της κερδοφορίας των πολυεθνικών και των εγχώριων καπιταλιστών που θησαυρίζουν στις πλάτες των εργαζομένων. Πόσο μάλλον η εικόνα του ξεπουλημένου κράτους των Αθηνών στην διεθνή... κοινότητα. Απλά αδιαφορώ. Επιμένω να ανησυχώ για την επιβίωση του Έλληνα. Κι όσο αυτό είναι εφικτό δεν βλέπω καμία οικονομική κρίση.
Βλέπω όμως να γιγαντώνεται μια κοινωνική κρίση. Βλέπω με δυστυχία να κρίνονται άνθρωποι απο την "οικονομική" τους κατάσταση. Βλέπω να περιθωριοποιούνται κοινωνικές ομάδες. Βλέπω να χάνονται τα αισθήματα. Βλέπω να χάνεται η αγάπη. Βλέπω το χρήμα να υπερβαίνει το αίμα... Αυτη τη βιολογική πραγματικότητα που μας κάνει πρώτα ανθρώπινα όντα και μετέπειτα Έλληνες.
Ας γίνουμε και πάλι η φυλή της αντίδρασης. Να μην παλέψουμε για αυτό που μας προστάζουν αλλά εναντίον αυτών που μας προστάζουν. Να αγωνιστούμε για την κρίση των ψυχών μας.

Μια πυρκαγιά...

...χιλιάδες μίλια μακρυά φωτίζει τον δρόμο για την επιστροφή.
Η σιωπή είναι πολύ βαριά...
Μάχομαι τον κόσμο για να πάρω όσα μπορουν να δώσουν μα υπάρχουν φορές που η καρδιά μου σβήνει.
Γεννημένος για να περπατώ κόντρα στον άνεμο, γεννημένος για να ακούτε το όνομά μου, όπου κι αν σταθώ είμαι μόνος.


Κάψε τις γέφυρες πίσω σου χωρίς υποχωρήσεις.Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την επιστροφή...
Εκείνοι που γελούν και παίρνουν ο ένας τον λαιμό του άλλου, θα χαθούν σαν το χιόνι που λιώνει.
Θα μας βλέπουν να αναγεννιόμαστε απο τις στάχτες, θα γελάμε καθώς θα γονατίσουν.
Και θα μάθουν πως αυτή η καρδιά απο ατσάλι, είναι πολύ σκληρή για να σπάσει...