21 Δεκεμβρίου 2012

Χειμερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Καθώς οι νύχτες μικραίνουν απο δω και πέρα, η ανθρώπινη ύπαρξη απομακρύνεται απο τον θάνατο. Το φως αντιμάχεται το σκοτάδι και μια ελπίδα αρχίζει πάλι να σιγοκαίει...

Καὶ χαμήλωσες, ὦ Φοῖβε, ἀπὸ τὰ ὕψη

τῶν Ὀλύμπων τῶν ἁγνῶν

πρὸς τοῦ χαύνου τὴν πατρίδα,

πρὸς τὴ χώρα τῶν ὀκνῶν.

Κ᾿ ἔπαιξες τὴ λύρα, ἀνάβρυσμα

παναρμονικῶν πηγῶν!

Λόγια σ᾿ ἀπαντήσανε βαρήκοων

καὶ περίγελα τυφλῶν.

Τότε, σὰ νὰ γύρευες τὴν πλάση

νὰ λυτρώσης ἀπὸ μόλυσμα,

κι ἀπ᾿ τ᾿ ἀκάθαρτα ὅλα τὸν ἀέρα,

ἔρριξες τὴ λύρα, κ᾿ ἔγινες

σαϊτευτής, καὶ τὰ σαΐτεψες

τῶν ἀνοήτων τὰ κοπάδια πέρα ὡς πέρα!

~Κ. Παλαμάς

e contrario

πάλι συνωμοτούν όλα εναντίον μου
κι αυτός ο καυτός εγωιστικός άνεμος
πάντα φυσά κόντρα μου

Όσο κι αν τρέχω,
όταν σηκώνω το βλέμμα μου
είσαι πάντα μακρυά μου...

Η «ιερή» στιγμή των εκλογών. τετράδια σκέψης β'

...Κατά την οποία κεφαλαιοκράτες και εργαζόμενοι, νέοι και ηλικιωμένοι, έχοντες και μη, «ισότιμοι» πλέον, συρρέουν στο πασίγνωστο μπουρδέλο της δημοκρατίας, γνωστό και ως εκλογικό κέντρο. Πρώτα ετοιμάζεται στο παρασκήνιο. Μετά περνά απο την πόρνη-κάλπη και σε μερικά δευτερόλεπτα ο πελάτης θα έχει τελειώσει. Κατόπιν κατα πλειοψηφία ακολουθεί τσίπουρο με μεζέ, καναπές, γηπεδική ατμόσφαιρα και exit polls στην τηλεόραση.

Μεγάλο το προσόν της democracy να εξασφαλίζει λαϊκή... εντολή. Αν την έπαιρνε με σφαίρες και δακρυγόνα θα ήταν δικτατορία. Αλλά τώρα «αποφασίζουμε» εγώ και εσύ. Η αλήθεια φίλε μου όμως απέχει πολύ. Παίζοντας τρίλιζα πίσω απο το παραβάν σε ένα σημαδεμένο χαρτί το μόνο που κάνεις είναι να υπογράφεις ένα νέο συγχωροχάρτι για το αμαρτωλό παρελθόν τους και μία λευκή επιταγή για το μέλλον σου.

[...] Φυσικά και σε θέλουν «ενεργό πολίτη». Φυσικά και σε θέλουν στην κάλπη να τους σταυρώσεις. Είναι πραγματικά θέμα «τιμής». Είναι απλό και χωράει σε μία μοναδική πρόταση αλλά πιθανόν δεν χωράει σε κάθε κεφάλι: Αυτό το είδος της δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα, και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Τόσο αξιοκρατικά...

[...] Κατευθυνόμενη και χοντροκομμένη προπαγάνδα συσπειρώνει όπως πάντα τους αστούς κάτω απο καταστροφικά ψευτοδιλλήματα για το μίζερο μέλλον τους. Τόσα χρόνια. Semper idem…

Απέναντι από μικροαστικές νοοτροπίες και μακριά απο τα δημοκρατικά πανηγύρια υπάρχουν και άνθρωποι με συνείδηση, αντίληψη και αξιοπρέπεια. Ο Αγώνας συνεχίζεται. Στους δρόμους...

Κάποια νύχτα θα το αντικρίζουμε. Αρκεί μόνο να το ονειρευτούμε μαζί...

Σε αυτές τις γιορτές

...ας θυμηθούμε την ύπαρξη μας. Σε μια εποχή που οι κρατούντες οδηγούν έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση ας αφήσουμε ελεύθερες τις ψυχές μας να επαναστατήσουν.
Να αγαπήσουμε και να δωθούμε, να αγαπηθούμε και να μας δωθούν. Multum, non multa που σημαίνει πολύ, όχι πολλά...
Φτύστε τον υλισμό τους και την ηθική. Γίνετε γκρεμιστές και χτίστες. Δεν μας μένει παρά ελάχιστος χρόνος...
"Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες" ~Δημόκριτος

Καλές γιορτές σε όλους!

τετράδια σκέψης α'

[…] Αλίμονο στους ζωντανούς! Και είμαστε πολλοί. Ζωντανοί – νεκροί πια με την κατάρα του προδομένου Νορδικού πνεύματος, παλιάτσοι, αυλικοί των λακέδων της νέας τάξης.

[…] Προδώσαμε την ελευθερία για χάριν του «καθωσπρεπισμού» τους. Σκοτώσαμε την ελεύθερη βούληση για να σώσουμε την ηθική που μας σερβίρανε. Διάβασε! Μέσα απο τους στίχους του Καρυωτάκη ξεπηδά η αλήθεια:

«Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν

έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...»

Και τώρα σκλάβοι πάλι, προδομένοι, κατατρεχάμενοι, περιφερόμαστε στη μιζέρια του σύγχρονου τρόπου ζωής, συλλέγοντας τ’ αποφάγια των αφεντικών απο τους κάδους εργασίας […] υποχείρια των ψυχανώμαλων κεφαλαιοκρατών που εξουσιάζουν τις πόλεις μα και τις ψυχές μας.

[…] Εμείς οι ίδιοι τιμωρούμε το πνεύμα μας. Αλλιώς πως εξηγείται η ανοχή στους δυνάστες! Γραβατωμένοι υπάνθρωποι και γιάπηδες περιφέρονται στους ναούς της σύγχρονης δημοκρατίας, κάνοντας μπίζνες με το αίμα σου ως αυτόκλητοι διαχειριστές του βίου σου.

[…] Καίει η φωτιά του Προμηθέα και οργιάζουν οι ψυχές των αγωνιστών. Εκεί μιλά κι ο αθάνατος αν θες να τον ακούσεις: «ραγιάδες κι εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας...»

Κι ήρθε πάλι η μέρα της υποταγής όπου σαν φοβισμένα ποντίκια, ανάξιοι της μεγαλοσύνης των γενεών που έθρεψαν τα ελληνικά χώματα, κλαψουρίζουμε εμείς και η μοίρα μας και απαντάμε «volo, non valeo» στα κελεύσματα της ψυχής! Τι ντροπή!

Δώσαμε οι ίδιοι τη δύναμη στο άψυχο χρήμα να κυβερνά τις ιερές πόλεις. Φέραμε τους κανίβαλους του χρυσού ante portas και τώρα προσπαθείς τάχα να επαναφέρεις την τάξη σ’αυτό το χάος. Με τι ακριβώς; Μπορείς τώρα να βλάψεις το σύστημα όσο μπορεί να βλάψει ένα μυρμήγκι εσένα […]